YouTube

YouTube has undoubtedly emerged as one of the most versatile global social media platforms. It has the potential to give the audience content which is academic or informative or entertaining. It can effectively disseminate knowledge. It is a social learning platform. It offers you the opportunity to build a strong e-learning community where everyone can comment, contribute and share their opinions and ideas. It generates and promotes online discussions. It facilitates a closer personal connection. It is a creative outlet for those having creativity. You can create effective videos of lectures, demonstrations quickly and easily with minimal video equipment. YouTube is highly optimised for mobile devices. The scope, the potential, the utility of YouTube platform does not end here. It is far beyond this.

YouTube was started as an American online video-sharing platform, founded by three former PayPal employees in 2005. It was bought by Google in 2006 and now YouTube operates as one of the subsidiaries of Google.

Unfortunately there are no guidelines or regulations or protocols or advisories relating to the use of YouTube, on account of which this powerful, versatile, highly potent social media platform is being drastically misused by anti-social elements of the society including mental perverts and criminals. It is high time that clear-cut guidelines and regulations were laid down by Google which ensures the use of YouTube only in a constructive manner. Through the use of appropriate software, posting of only contents which conform to a set of laid down international norms could be ensured. Since YouTube is a global platform, global guidelines and regulations alone would be able to effectively regulate its use. Each country could also frame advisory on the YouTube content originating from that country.

A self-disciplined society is an utopian proposition. YouTube should become regulated.

Representative Democracy

In our representative democracy, the political party or alliance of parties which secures the majority of seats forms the government and rules the nation for the specific term. The remaining parties or alliance or alliances of parties together function as the opposition. Just as the members of the ruling party or alliance represent the voice of those who elected them, the members of the opposition parties also represent the voice of their electors, though the latter group is not a part of the government. Thus, all the candidates, irrespective of whether they belong to the ruling party/alliance or the opposition parties/alliance, are the representatives of the people, who are considered as supreme in a democratic system of government. This pre-supposes that no party or no member of any party including any opposition party can be denied an opportunity to express its/his/her views and opinions in the Parliament or the Assembly. If such denial happens, the resultant imbalance creates an insurmountable gap between the ideal and the implementation of representative democracy. Or in other words, the representation by a member, who is denied the opportunity to speak, becomes meaningless and the system would not conform to the norms of a representative democracy.

These thoughts have been prompted by a few happenings in the country. Any apolitical citizen in all probability would feel concerned about the above mentioned issue. 

Failed Expectations

Accountability is a concept highly valued in all spheres of life. It means being answerable - taking or being assigned responsibility for something that one has done or is supposed to do, and then being liable for that. Private enterprises value accountability - from the entry-level worker to the executive, and even the board and people are held responsible for what they do. In public sector too, accountability is an established system. There are similar expectations of accountability from individuals in a society. Every person is supposed to adhere to various formal and informal codes of conduct, and numerous laws which govern the existence of the society.

It is quite paradoxical that accountability of politicians or political accountability seems to be such a mythical creature as to be almost nonexistent. Political accountability is the accountability of the government and politicians to the public and to legislative bodies, of which they are a part. This is the heart of democracy. Without political accountability, the system may reduce to autocracy and dictatorship. 

In a representative democracy, it is the responsibility of the elected representatives of the people to act in the best interests of society. It is the power of the common man to elect a group of people that is the foundation of democracy. The strength of democracy lies in the trust reposed by the electors on the elected in the form of electoral mandate. The delegation of power from citizens to representatives through the electoral mandate is at the core of democracy.

As long as political accountability remains a myth, democracy will continue  to be a system which falls sadly short of the society’s expectations from it.

ഇളകുന്ന അടിത്തറ

ജനാധിപത്യത്തിന്റെ അടിത്തറ തങ്ങൾ തെരഞ്ഞെടുത്ത ജനപ്രതിനിധികളിലുള്ള ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസം ആണ്.  തങ്ങളുടെ പ്രതിനിധികൾ തങ്ങളെ ചതിയ്ക്കില്ലെന്നും തങ്ങളുടെ താല്പര്യങ്ങൾ സംരക്ഷിയ്ക്കുമെന്നുമുള്ള  പ്രതീക്ഷയിലും വിശ്വാസത്തിലും ആണല്ലോ അവർ വോട്ട് ചെയ്ത്  പ്രതിനിധികളെ അധികാരം ഏൽപ്പിക്കുന്നത്.  ആ വിശ്വാസം ഇല്ലാതാകുന്ന ഒരു സ്ഥിതി  ഉണ്ടായാൽ അതിലും വലിയ ഒരു ദോഷം ജനാധിപത്യത്തിന് വേറെ ഉണ്ടാകാനില്ല.

പല ജനപ്രതിനിധികളുടെയും  ചെയ്തികൾ കാണുമ്പോൾ അവരെ തെരഞ്ഞെടുത്തയച്ചവർക്കു  സംഭവിച്ച അപകടം ഓർത്ത് ദുഃഖം തോന്നാറുണ്ട്.

അന്വേഷണം

പല കുറ്റാന്വേഷണങ്ങളും തുടങ്ങുന്നത്  സമൂഹത്തിൽ വളരെയേറെ പ്രതീക്ഷകളുയർത്തിക്കൊണ്ടാണ്. അതിന്റെ പിന്നിലെ ഉദ്ദേശശുദ്ധി പരക്കെ ശ്ലാഘിയ്ക്കപ്പെടുന്നു. അന്വേഷണ ഏജൻസിയെ വാനോളം പുകഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് എല്ലാ ഭാഗത്തു നിന്നും റിപ്പോർട്ടുകൾ വരുന്നു. തുടക്കത്തിലെ  ശുഷ്കാന്തിയും ചടുലതയും ഊർജ്ജവും കാണുമ്പോൾ ഇത്തവണ എന്തായാലും സത്യം പുറത്തുവരും എന്ന് സമൂഹം ആശിയ്ക്കും. ദിവസങ്ങൾ കഴിയുന്തോറും ആ ശുഷ്കാന്തിയുടെയും ചടുലതയുടെയും ഊർജ്ജത്തിന്റെയും ശക്തി കുറേശ്ശേ കുറേശ്ശേ കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞു വരുന്നത് സമൂഹം പല ആവർത്തി കണ്ട് ബോധ്യമായ ഒരു കാര്യമാണ്. കാലം കടന്നു പോകുന്നു. തെളിവുകൾ പിടികൊടുക്കാതെ വഴുതിപ്പോകുന്നു. അന്വേഷണം  പല ദിശയിലേക്കും പോകുന്നു. ഒടുവിൽ അത്  ഒരിടത്തും എത്താതെ ശൂന്യതയിൽ വിലയം പ്രാപിയ്ക്കുന്നു. കുറ്റകൃത്യം വിസ്‌മൃതിയുടെ അഗാധതയിലെവിടെയോ മുങ്ങിത്താണുപോകുന്നു. കുറെ നാൾ കഴിയുമ്പോൾ പുതിയ ഒരു കുറ്റം പുറത്തുവരുന്നു. വീണ്ടും പ്രതീക്ഷകൾ  ഉണർത്തിക്കൊണ്ട് ഏതെങ്കിലും ഒരു ഏജൻസി അന്വേഷണം ആരംഭിയ്ക്കും. ചരിത്രം ആവർത്തിയ്ക്കും. ഇത് വരെ ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ് കണ്ട് പോന്നത്.

ഏതായാലും ഇത്തവണ അങ്ങനെയൊന്നുമല്ല. പിടി കൂടുക തന്നെ ചെയ്യും. നോക്കിയിരിക്കുക.